نقد تطبیقی شهریار و مفتون همدانی

سید محمد حسین بهجت تبریزی با تخلص شهریار (۱۳۶۷-۱۲۵۸) ،یکی از شاعران برجسته معاصر است.

وی دوران کودکی خوی رادر کشاکش انقلاب و در جریان نهضت مشروطه به سر برد.تحصیلات خود را در تبریز آغاز نمود ودر مدرسه دارالفنون تهران ادامه داد و پس از پایان دوره متوسطه وارد دانشگاه پزشکی شد،اما به دلایلی تحصیل رارها کرد و در خط شاعری افتاد .

شهریار بیشتر اوقات خود را به سرودن شعر می گذرانید ،وی در سالهای انقلاب و پس از آن به مضامین اخلاقی و دینی در اشعارش روی آورد.

او در سرودن انواع شعرفارسی مهارت داشته و طبع آزمایی کرد و علاوه بر آن به زبان مادری خود ، ترکی آذری، نیز اشعاری زیبا سرود ه است؛ از جمله کارهای مهم ادبی منظومه حیدر بابا و کلیات دیوان اوست.

شهریار به شاعران طراز اول فارسی عشق می‌ورزید و شیوه سرودن آنها درشعر او نمایان است .در شعر شهریار اندیشه های دینی و دلدادگی های فراوان نسبت به مولا علی (ع)مشهود است .(۱)

» علی ای همای رحمت«

 

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین مگر ای سحاب رحمت تو بباری ورنه دوزخ برو ای گدای مسکین د رخانه علی زن بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من بجز ازعلی که آرد پسری ابوالعجایب چو به دوست عهد بندد زمیان پاکبازان نه خداتوانمش خواند،نه بشر توانمش گفت به دو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت به امید آنکه شاید برسد به خاک پایت چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان چه زنم چو نای هردم زنوای شوق او دم همه شب در این امیدم ،که نسیم صبحگاهی

که به ما سوا فکندی همه سایه هما را به علی شناختم من به خدا قسم خدا را به شرار قهر سوزد ،همه جان ما سوی را که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا که علم کند به عالم شهدای کربلا را چو علی که می‌تواند که به سر برد وفا را متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را که زکوی او غباری به من آر توتیا را چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را که زجان ما بگردان ره آفت قضا را که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را به پیام آشنایی بنوازد آشنا را

زنوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب
غم دل به دوست گفتن چه خوش است شــهریارا