قرارداد حمل و نقل چندنوعی کالا

چکیده ای از مندرجات

موضوع این مستند به قرارداد حمل و نقل چندنوعی کالا اختصاص دارد . در این مستند، نویسنده می کوشد کنوانسیون سازمان ملل متحد برای حمل و نقل چندنوعی بین المللی کالا(کنوانسیون ژنو، ۲۴مه ۱۹۸۰) را با حقوق تجارت ایران مورد مقایسه قرار دهد. حمل و نقل چندنوعی محصول کانتینریزاسیون است. با پیدایش کانتینر در دهه ۶۰ قرن بیستم ، امکان ادغام مراحل مختلف حمل، اعم از دریایی ، زمینی ، هوایی و ریلی -در قراردادی واحد فراهم گشت و بدین گونه حمل و نقل چندنوعی رواج یافت. قرارداد حمل و نقل چندنوعی کالا به معنای قرارداد واحدی است که حمل کالا با حداقل دو وسیله حمل متفاوت را در برگیرد. قرارداد حمل ونقل چندنوعی با قرارداد حمل و نقل سراسری متفاوت است. در قرارداد اخیر، متصدی حمل صرفا در قبال آن بخش از عملیات حمل که تحت مباشرت خود وی انجام می گیرد، مسئول شناخته می شود و برای سایر مراحل حمل به عنوان نماینده فرستنده عمل می کند، در حالی که در قرارداد حمل و نقل چندنوعی مسئولیت کل مراحل حمل از مبدا تا مقصد نهایی بر عهده عامل حمل و نقل است. در این مستند، قرارداد حمل و نقل چندنوعی به عنوان عقدی مختلط توصیف شده است. در حمل و نقل چندنوعی ، قطع نظر از اینکه از چه شیوه های حملی استفاده می شود، سند واحدی با آثار ویژه خود صادر که سند حمل و نقل چندنوعی نامیده می شود. همچنین بر قرارداد موصوف رژیم حقوقی واحدی حاکم است. مسئولیت عامل حمل و نقل درکنوانسیون ژنو(۲۴ مه ۱۹۸۰) همچون اکثر کنوانسیون های ناظر به حمل و نقل تک نوعی، مبتنی بر نظریه تقصیر همراه با معکوس کردن بار اثبات است.به عبارت دیگر، مسئولیت عامل حمل و نقل مبتنی بر فرض تقصیر است. عامل حمل و نقل نه تنها مسئول اعمال شخصی خود است ، بلکه مسئولیت اعمال کارگران و نمایندگان خود و همچنین پیمانکاران مستقلی که برای انجام عملیات حمل از خدمات آنان کمک می گیرد، را نیز بر عهده دارد. بدیهی است در صورتی که تلف یا خسارت یا تاخیر در تحویل کالا دراثر تقصیر اشخاص اخیر به وجود آمده باشد، عامل حمل و نقل پس از جبران زیان ذی نفع در کالا حق رجوع به مقصر را خواهد داشت. در کنوانسیون ژنو(۲۴ مه ۱۹۸۰)، همچون اکثر کنوانسیون های ناظر به حمل و نقل تک نوعی، مسئولیت عامل حمل و نقل از لحاظ میزان، به سقف خاصی محدود شده است. عامل حمل و نقل از زمان تحویل گرفتن کالا در مبدا تا زمان تحویل دادن آن در مقصد نهایی مسوول شناخته می شود. ذی نفع در کالا تنها علیه عامل حمل و نقل می تواند بر مبنای قرارداد اقامه دعی کند. عامل حمل و نقل پس از جبران خسارت ذی نفع در کالا، حق رجوع به مسبب اصلی ورود زبان را خواهد داشت، لیکن رابطه بین عامل حمل و نقل و مسبب ورود زیان از شمول کنوانسیون ژنو (۲۴ مه ۱۹۸۰) خارج بوده و تابع کنوانسیونهای ناظر به حمل و نقل تک نوعی یا قوانین ملی مربوط، بر حسب مورد، خواهد بود.