شکسپیر

مقدمه:

توجه به تعداد نمایشنامه هایی که هر ساله از شکسپیر به صحنه می آمد ، می توان اینطور نتیجه گرفت که او آنها را بسیار سریع می نوشته است. مثلا گفته شده او فقط دوهفته وقت صرف نوشتن نمایشنامه “زنان سر خوش وینزر” (که در سال ۱۶۰۱ اجرا شد) کردهاست . البته این بسیار هیجان آور است که شکسپیر را در حالتی شبیه به آنچه در ایننقاشی می بینیم ، در ذهن مجسم می کنیم، که تنها با تخیلات و الهامات خود در یک اتاقزیر شیروانی کوچک نشسته است و با شتاب چیز می نویسد، اما واقعیت غیر از این بود. آنطور که گفته می شود شکسپیر بیشتر نمایشنامه هایش را دراتاق کوچکی در انتهای ساختمانتماشاخانه می نوشته است . به احتمال زیاد شکل فشرده ای ازنمایشنامهرا از طرحداستانگرفته تا شخصیتها و سایر عناصرنمایشی، با شتاب به روی کاغذ می آورده… بعد آن را کمی می پرورانده و در پایان،زمانی که بازیگرها خود را با نقشهای نمایشی انطباق می دادند ، شکل نهایی آن راتنظیم می کرده است.

طرحهای شکسپیر اغلب چیز تازه ای نیستند . در حقیقت او اینقصه را از خود خلق نمی کرده، بلکه آنها را از منابع مختلفی مثل تاریخ، افسانه هایقدیمی و غیره بر می گرفته است. یکی از منابع آثار شکسپیر کتابی بوده به نام “شرحوقایعانگلستان،اسکاتلند و ایرلند” اثر “هالینشد” شکسپیر قصه های بسیاری از نمایشنامه خود را ازجمله: “هانری پنجم”، “ریچارد سوم” و “لیر شاه” را از همین کتاب گرفت.

ازدیگر آثاری که از نمایشنامه های شکسپیر به جا مانده است می توان به : هملت
،شب دوازدهم،اتللو،هانری چهارم،هانری پنجم،هانری ششم،تاجر ونیزی،ریچارد دوم،آنطور که تو بخواهی،رومئو و ژولیت،مکبث،توفان،تلاش بی ثمر عشق … اشاره کرد.
نمایشنامه رومئو و ژولیت در پنج پرده و بیست و سه صحنه تنظیم شده و اگرنمایشنامهتیتوس اندرونیکوسرا به حساب نیاوریم ؛اولین نمایشنامه غم انگیز شکسپیر محسوب می شود . تاریخ قطعی تحریر آن معلوم نیست وبین سالهای ۱۵۹۱ و ۱۵۹۵ نوشته شده ، ولی سبک تحریر و نوع مطالب و قراین دیگر نشانمی دهد ، که قاعدتاً بایستی مربوط به سال ۱۵۹۵ باشد.
هملت بزرگ تریننمایشنامه تمامی اعصار است . هملت بر تارکادبیات نمایشی جهان خوش می درخشد. دارای نقاط اوج، جلوه ها و لحظات بسیار کمیک است. میتوان بارها و بارها سطری از آن را خواند و هر بار به کشفی تازه نایل شد . می توانتا دنیا ، دنیاست آن را به روی صحنه آورد و باز به عمق اسرار آن نرسید . انسان خودرا در آن گم می کند ، گاه به بن بست می رسد، گاه لحظاتی سرشار از خوشی و لذت میآفریند و گاه انسان را به اعماق نومیدی می کشاند . بازی در این نقش، انسان را باتمام ذهن و روحش درگیر خود می کند و او را در خود فرو می برد.