آلودگی ناشی از فلزات

آلودگی ناشی از فلزات

آلودگی ناشی از فلزات : فلزات جزء آلاینده‌های پایدارند یعنی در معرض حمله باکتریایی قرار ندارند.

فلزات آلاینده محیط آبی به ۲ دسته‌اند: فلزات سنگین و فلزات سبک:

فلزات سنگین فلزاتی هستند که دانسیته آنها کمتر از ۵ باشد.

تعدادی از فلزات برای موجودات زنده ضروری می‌باشند ولی هنگامی که این مقدار از یک حد معین تجاوز نماید یک نوع آلودگی به شمار می‌آید و دیگر ضرورت حیاتی برای جاندار نداشته و موجبات مرگ آن را فراهم می‌آورد

فلزاتی سمی عبارتند از:

آلومینیوم

آرسنیک

بولیوم

بیسموت

کادمیوم

کرم

کبالت

آهن

سرب

مس

جیوه

دوزهای بالای این عناصر بسیار سمی است که برخی از آنها از طریق دستگاه تنفسی وارد بدن جانداران می‌شود.

آلودگی ناشی از فلزات سنگین

امروزه از یک طرف فلزات مهم‌ترین نقش را در توسعه تمدن ایفا می‌کنند و از طرف دیگر در طی هر یک از مراحل دستیابی و استفاده از فلزات مقادیری از محصولات فلزی و فرعی به محیط افزوده می‌گردد و باعث ایجاد آلودگی فلزی در محیط می‌شوند.

علیرغم منابعی با وسعت زیاد اغلب آلوده کننده‌های فلزی سرانجام به محیط‌های آبی منتهی می‌شوند زیرا ضایعات فلزی بسیاری از اعمال صنعتی مایع می‌باشند که به راحتی به آبهای طبیعی می‌رسند.

علاوه بر آن مقادیر زیادی از آنها به هوا رها شده که دوباره طی یک سری فرآیند به زمین بالاخص محیط‌های آبی باز می‌گردند پایداری فلزات اجازه می‌دهد که در فواصل قابل توجه توسط آب یا هوا منتقل شوند. مثال بارز در این زمینه وسعت زیستی فلزات در زنجیره‌های غذایی است که نتیجه آن به مخاطره افتادن سلامتی گیاهان و جانورانی است که از این مواد غذایی استفاده می‌کنند در میان فلزات دو فلز جیوه و بریلیوم خطرناک‌تر از سایرین هستند لذا بررسی عملکرد آنها در محیط بسیار قابل توجه است